در گذشته به دلیل هم مرز بودن منطقه با کشورهای هند و پاکستان، اهالی بلوچستان این نوع مواد اولیه را ابتدا از هندوستان و سپس از پاکستان وارد می کردند و به همین جهت در مورد اصالت این هنر بومی استان شبه و شک فراوانی وجود داشت به طوری که بعضی از محققین و کارشناسان این رشته آن را نشات گرفته از هنرهای دستی هند عنوان کرده اند در حالیکه به هیچ وجه چنین نیست زادگاه اصلی این هنر در ایران، شهر زابل در استان سیستان و بلوچستان است و کمتر در مناطق دیگر دیده شده است. آینه دوزی روی لباس در سند و بلوچستان به عنوان یکی از بهترین انواع صنایع دستی محسوب می شود که به نام های گاج، کارموچ، میتی و بلوچ معروف اند.

در سیستان و بلوچستان، آینه گاهی در کنار سکه دوزی بر روی لباس زنان یا کلاه مردان دوخته می شود که البته در بین زنان بلوچ دوختن آینه روی یک سطح تیره تماما سیاه رنگ به همراه سوزن دوزی ها نماد خودشید در دل کویر تشنه است، زیرا در کویر آنچه بیش از هر چیز دیگری خودنمایی می کند، خورشید سوزان و کویر سیاه رنگ است. این نگاه فلسفی به آینه این هنر زیبا را در بین بلوچ ها به هنری مقدس تبدیل کرده، زیرا بیانگر نگرش و محیط جغرافیایی زیستگاه آنان است. این هنر در دوره صفوی به اوج شکوفایی خود رسیده و مرکز اصلی آن در ایران، زابل و سیستان و بلوچستان بوده است.

این هنر زیبا یکی از هنرهای خاص مردم سیستان و بلوچستان است. این هنر حاصل دست زنان هنرمندی است که با وجود محرومیت باز هم عرصه ای برای بروز هنر خود می یابند.