در چاپ سیلک اسکرین از توری یا گاز جهت انتقال طرح استفاده می شود که به آن Screen گفته می شود و به این علت به آنSilk Screen و به این نوع چاپ، چاپ Silk Screen یاSilk Screen Printing گفته می‌شود. این توری یا گاز اوایل از جنس ابریشم تهیه می‌شد؛ بعد از عرضه شدن الیاف مصنوعی به بازار کاربرد توری ابریشمی بسیار محدود شده و به جای آن از مونو فیلامنتهای پلی آمید یا پلی استر استفاده می شود.نوع بافت این توری یا Screen بافتی ساده همانند بافت تافته است. با توجه به تعداد فیلامنت ها در واحد سطح (cm²) و یا با توجه به تعداد منافذ در واحد سطح و در کل بر حسب دقت که طرح مورد چاپ می تواند داشته باشد، این توری ها یا اسکرین‌ها را شماره گذاری می‌کنند. هرچقدرشماره توری کمتر یا پایین‌تر باشد ظرافت طرح مورد نظرکمتر خواهد شد و بالعکس. این موضوع بدان معنی نیست که توری های شماره پایین کاربرد ندارند بلکه ازآن ها برای چاپ زمینه ویا طرح های وسیع که در آن حداکثر پوشش در کمترین زمان نیاز است استفاده می شود.پس از آن که توری انتخاب شد آن را بر روی قاب یا چارچوبی می‌کشند تا هیچگونه چروکی روی آن نباشد. این قالب یا چار چوب قاب قبلاً از جنس چوب بوده است، ولیکن در حال حاضر معمولا آن را پروفیل در نظر می‌گیرند زیرا چوب در اثر جذب آب تاب بر می‌دارد.کشیدن توری یا Screen روی قاب (مرحله تورکشی) به صورت دستی ویا با استفاده ازدستگاه انجام می‌گیرد که به آنها دستگاه های تورکش می‌گویند. ماشین های تورکش به صورت نیمه اتوماتیک یا اتوماتیک می باشند. به قابی که توری روی آن کشیده شده است نیز شابلون می‌گویند. در گذشته توری یا Screen را با سوزن منگنه به قاب چوبی متصل می‌کردند ولی روی قاب فلزی این کار با استفاده از چسب (چسب های با پایه آلی) انجام می‌گیرد. پس ازاتمام عمل تورکشی عمل مسدودکردن مناطق یا منافذ مورد نظر انجام می‌گیرد. یکی از ساده‌ترین و مرسوم‌ترین عملیات استفاده از مواد یا محلول های حساس به نور تحت عنوان لاک های حساس به نور می‌باشد.در اوایل از محلول ژلاتین استفاده می‌کردند و برای آنکه آن را به نور حساس کنند از ماده‌ای به نام بیکرومات پتاسیم ویا دی کرومات سدیم استفاده می‌کردند. معمولاً به بیکرومات پتاسیم ماده حساس کننده میگویند. در صنعت به این محلول لاک و یا لاک حساس به نور گفته می شود. لاک ها انواع و اقسام مختلفی دارند. در حال حاضربه جای ژلاتین از مواد دیگر همانند پلی وینیل الکل، آلبومین و غیره استفاده می کنند. پس از خشک‌شدن عمل نور دادن انجام می‌گیرد. بدین صورت که شابلون را روی میز مخصوصی قرار می دهند به صورتی که پشت آن رو به بالا باشد، سپس طرح مورد نظر را که روی کاغذ شفاف یا فیلم (به صورت مثبت) طراحی شده به صورت کاملا گونیا و در محل موردنظر می گذارند. سپس عمل نور دادن انجام می‌گیرد. عمل نور دادن ترجیحاً باید با منبع نوری انجام گیرد که میزانUV آن بالا باشد ( معمولا از لامپ‌های مهتابی استفاده می‌کنند). با توجه به حساس بودن محلول به نور آن مناطقی که نور می‌بینند پلیمر به صورت غیر محلول در آب در میآید و در آن مناطقی که پلیمر نور ندیده همچنان به صورت محلول در آب باقی می‌ماند.پس از عمل نور دادن شابلون را شستشو می‌دهند و بدین طریق عمل شابلون سازی خاتمه می یابد. کلیه عملیات نور دادن از مرحله آغشته سازی تا شستشو در تاریکخانه انجام می گیرد و در صورت نیاز از لامپ قرمز در تاریکخانه استفاده می شود.پس از زدوده شدن لاک های محلول در آب یا همان پلیمر‌های واکنش نداده و خشک شدن شابلون ،عمل روتوش انجام می‌گیرد. این کار را معمولاً با استفاده از قلم مو و رنگهای روغنی یا تینری انجام می‌دهند و پس از تایید طرح مطلوب توسط شخص مربوطه و حتی در برخی مواقع نمونه‌گیری اگر قرار باشد شابلون برای مدت زیادی (متراژ زیاد) مصرف شود، به آن سخت کننده می افزایند. عمل آغشته نمودن با سخت کننده می تواند از طریق مالیدن پنبه آغشته به سخت کننده روی شابلون و یا خواباندن شابلون در محلول سخت کننده انجام گیرد.عمل انتقال رنگ به روی پارچه با استفاده از وسیله‌ای به نام Squeegee ،راکل، پاروئی و یا رنگ‌کش انجام می‌گیرد.کار رنگ‌کش اینست که رنگ را داخل شابلون به حرکت در می‌آورد. جنس آن اوایل از چوب بود که دارای لبه مدوری بود. در حال حاضر جنس آن می‌تواند از لاستیک مخصوص و یا میل گردهای استیلی باشد. نوع شکل لبه رنگ کش نیز با ظرافت طرح تناسب دارد هر چقدر که طرح ظریفتر باشد نوک رنگ کش تیزتر است یا به شکل مثلث نزدیکتر است و هر چقدر طرح وسیعتر باشد لبه آن گردتر خواهد بود.